Baśń ludowa i baśń literacka

Baśń to gatunek epicki ukształtowany w kulturze ludowej. Należy do najstarszych gatunków literackich w historii kultury. Baśń kształtowała się równocześnie z mitem.

Cechy gatunku

  • obecność pierwiastków fantastyki i cudowności, harmonijnie splatających się ze światem realnym,
  • występowanie zjawisk nadprzyrodzonych, postaci nie z tego świata, czarodziejskich zdarzeń, magicznych przedmiotów i liczb,
  • w języku baśni występują formuły-zaklęcia, formuły początku i końca,
  • nieokreślony czas i miejsce akcji,
  • schemat kompozycyjny oparty na tryumfie dobra nad złem.


O krasnoludkach i o sierotce Marysi, Maria Konopnicka, Warszawa : nakład i własność Michała Arcta, 1896, domena publiczna


Porównanie przekazu baśni ludowych i baśni literackich

Przekaz ludowyPrzekaz literacki
nie zna autoraokreślone autorstwo
odległa tradycjafabuła nieulegająca modyfikacjom
przez wieki w przekazie ustnymkształt zamknięty i skończony
utrwalony poprzez zapis etnograficzny lub literackitekst może naruszać konwencje gatunkowe

Różnice pomiędzy baśnią klasyczną i baśnią nowoczesną

Baśń klasycznaBaśń nowoczesna
deterministyczna wizja świata (zwycięża dobro)odejście od schematu fabularnego
schematyczna fabułaoryginalne ujęcie tematu
motywy wędrowneporusza aktualne, realne problemy
uproszczone postaciezindywidualizowane postacie


The book of elves and fairies, Frances Jenkins Olcott, il. Milo Winter, Boston 1918, domena publiczna

Motywy baśniowe

  • motyw wędrówki
  • motyw walki dobra ze złem
  • motyw zwycięstwa miłości, sprawiedliwości i dobra
  • motyw mędrca
  • motyw kompensacyjny
  • motyw przemiany

Funkcje baśni

  • baśń przekazuje tradycje kultury,
  • prezentuje wzorce, do których można dążyć,
  • przekazuje wartości jak: dobro, sprawiedliwość, miłość, uczciwość,
  • budzi nadzieje, pragnienia,
  • wzbudza motywacje,
  • redukuje napięcie,
  • pełnieni funkcje terapeutyczne,
  • pomaga w trudnych chwilach.

„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle, elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu możemy rozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”

Bruno Bettelheim


Perrault's Fairy tales, Charles Perrault, il. Honor C. Appleton, Boston 1911, domena publiczna


Kanon baśni

  1. Historie i baśnie dawnych czasów z pouczeniami moralnymi, Charles Perrault, 1697.
    Znane później jako Opowieści Babci Gąski lub Bajki Babci Gąski.
    Tomik zawierał baśnie: Mały Czerwony Kapturek, Kot w butach, Kopciuszek, Śpiąca królewna, Sinobrody, Wróżki, Knyps z czubkiem, Paluszek. W kolejnych wydaniach: La Marquise de Salusses, Les Souhaits ridicules, Ośla skórka.

  2. Księga tysiąca i jednej nocy - zbiór około 300 baśni, podań, legend, anegdot i opowieści zamkniętych w kompozycyjną ramę legendy o sułtanie Szachrijarze i jego żonie Szeherezadzie. Przekład na język francuski – Antoine Galland, 12 tomów w latach 1704-1717.
    Pierwszy przekład polski w 1768. Baśnie opracowywali m. in. Franciszek Bohomolec, Wacław Sieroszewski, Bolesław Leśmian.

  3. Baśnie braci Grimm (Kinder- und Hausmärchen), Wilhelm i Jacob Grimm, 1812 (tom I), 1815 (tom II). W pierwszym wydaniu 155 baśni. Pierwsze polskie wydanie pt. Baśnie dla dzieci i młodzieży w roku 1895.
    Jaś i Małgosia, Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków, Czerwony Kapturek, Kopciuszek, Zaczarowana fasola.

  4. Baśnie, Hans Christian Andersen, 1836 -1872. Powstało 168 baśni i opowieści.
    Tłmaczenia na język polski: Stefania Beylin, Jarosław Iwaszkiewicz, Franciszek Mirandola, Władysław Syrokomla, Czesław Kędzierski i Bogusława Sochańska (w 2006 roku, po raz pierwszy bezpośrednio z języka duńskiego).
    Brzydkie kaczątko, Calineczka, Dziewczynka z zapałkami, Nowe szaty cesarza, Słowik, Świniopas.

  • Lewis Carroll, Alicja w Krainie Czarów, 1865.
  • Carlo Collodi, Pinokio, 1881.
  • Lyman Frank Baum, Czarnoksiężnik z Krainy Oz, 1900.
  • Selma Lagerlöf, Cudowna podróż, 1906.
  • Antoine de Saint-Exupéry, Mały książę, 1943.
  • Tove Jansson, seria książek o Muminkach, 1939 – 1980.
  • Maria Konopnicka, O krasnoludkach i o sierotce Marysi, 1896.
  • Bolesław Leśmian, Klechdy sezamowe, Przygody Sindbada żeglarza, 1913.
  • Jan Brzechwa, Akademia pana Kleksa, 1946.
  • Ewa Szelburg-Zarembina, Królestwo bajki, 1959.
  • Baśnie polskie, 1968
  • Janina Porazińska, Szewczyk Dratewka, 1973.

Bibliografia

Aarne-Thompson-Uther Classification of Folk Tales, http://www.mftd.org/index.php?action=atu
Baśń, Wikipedia, https://pl.wikipedia.org/wiki/Ba%C5%9B%C5%84
Bettelheim B., Cudowne i pożyteczne. O znaczeniach i wartościach baśni, Warszawa 1985
Fairy tale, from Wikipedia, the free encyclopedia, https://en.wikipedia.org/wiki/Fairy_tale
Martyniuk W., Rola baśni w rozwoju i wychowaniu dziecka, http://www.tnbsp.lublin.pl
Niesporek-Szamburska B., Baśń, w: Literatura dla dzieci i młodzieży po roku 1980, t.1 Katowice 2008
Propp W., Morfologia bajki, Warszawa 1976
Słownik literatury dziecięcej i młodzieżowej, pod red. Barbary Tylickiej i Grzegorza Leszczyńskiego, Wrocław 2002
Ungeheuer-Gołąb A., Po co dziecku baśń?, w: Literackie inspiracje w rozwoju przedszkolaka, Wydawnictwo SBP, Warszawa 2012